kubatura brutto – inaczej objętość budynku. Jest to suma iloczynów powierzchni dla każdego z rzutów kondygnacji, mierzona po obrysie zewnętrznym i całkowitej wysokości danej kondygnacji. Do kubatury wlicza się poddasze nieużytkowe, podcienie, tarasy, balkony, przejścia itp. Nie wlicza się ław i stóp fundamentowych, studzienek instalacyjnych oraz przy oknach piwnicznych, schodów zewnętrznych, daszków i gzymsów. Kubatura netto to kubatura brutto minus kubatura klatek schodowych, balkonów, tarasów. (liczona według normy PN-ISO 9836:1997).
powierzchnia użytkowa – suma powierzchni każdej kondygnacji w stanie wykończonym (z tynkiem 1,5 cm na ścianach murowanych), wyliczona wg. schematu –od 0 -1,40 m wysokości – 0%, od1,40-2,20m – 50%, -od 2,20 wysokości – 100%. Do powierzchni użytkowej nie wlicza się garażu, powierzchni pomieszczeń technicznych zajmowanych przez instalacje ogólnobudowlane i kotłownie, poddasza nieużytkowego, strychu, piwnicy. wiaty przy budynku, tarasów, balkonów, wnęk i otworów drzwiowych (liczona według normy PN-ISO 9836:1997).
powierzchnia netto – jest to powierzchnia pomieszczeń ograniczona elementami zamykającymi (a więc wszystkie pomieszczenia w domu, strych – gdy prowadzą do niego stałe schody, piwnica, balkony, tarasy (ale nie na poziomie gruntu) - liczona dla wymiarów budynku w stanie wykończonym (z tynkiem), na poziomie podłogi, ale nie wliczając listew przypodłogowych, progów, otworów drzwiowych. (liczona według normy PN-ISO 9836:1997).
powierzchnia zabudowy – wyznaczona jest przez rzut pionowy wszystkich zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchni terenu. Wyliczana jest dla budynku wykończonego, ale odliczając tynk zewnętrzny – średnio 0,5 cm. Do powierzchni zabudowy nie wlicza się obiektów i części, które nie wystają ponad poziom terenu, powierzchni elementów drugorzędnych, tj. schodów zewnętrznych, ramp, daszków, markiz, występów dachowych, oświetlenia zewnętrznego, a także np. szklarni, altan, szop) oraz powierzchni elementów stojących na słupach drewnianych i murowanych. (liczona według normy PN-ISO 9836:1997).
wskaźnik Ea – jednostką miary Ea jest kWh/m²rok, wskaźnik ten określa roczne zapotrzebowanie budynku na energię, potrzebną do ogrzania 1m2 powierzchni pomieszczenia o regulowanej temperaturze w ciągu roku. W zależności od wysokości Ea budynkom nadaje się klasę energetyczną (do 15 kWh/m²rok – budynki pasywne, energooszczędne do 40 kWh/m²rok, a powyżej 40 kWh/m²rok – standardowe).
wskaźnik Ek – określa roczne zapotrzebowanie na energię końcową i dostarczoną do 1m2 budynku dla pomieszczeń o regulowanej temperaturze powietrza (informuje, ile energii potrzebuje budynek w celu jego ogrzania, wentylacji i uzyskania ciepłej wody użytkowej). EP uwzględnia straty ciepła przez przegrody zewnętrzne i wentylację, sprawność urządzeń grzewczych, zyski solarne pasywne oraz energię cieplną wytwarzaną przez urządzenia domowe i mieszkańców.
wskaźnik Ep - (kWh/m²rok) określa roczne zapotrzebowanie na nieodnawialną energię pierwotną (z węgla, gazu i prądu) do ogrzewania, wentylacji, chłodzenia oraz przygotowania ciepłej wody użytkowej dla 1 m2 powierzchni pomieszczeń o regulowanej temperaturze. Wyliczony dla budynku wskaźnik rocznego zapotrzebowania jest mnożony przez tzw. współczynnik nakładu energii pierwotnej dla danego paliwa, który jest stały i ustalany administracyjnie (np. dla gazu ziemnego 1,1, dla gazu płynnego dla prądu 3, biomasa 0,2, kolektor słoneczny 0).
wskaźnik EuCo – jest to parametr najwłaściwiej określający energooszczędność budynku, ponieważ ukazuje zapotrzebowanie budynku na ciepło do ogrzewania i wentylacji. Nie uwzględnia on rodzaju dostarczanej energii, sprawności urządzeń grzewczych ani strat środowiskowych spowodowanych wyprodukowaniem energii.